کد مطلب:33466 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:211

باری، امیرالمومنین علی (ع) در مواضع مختلف نهج البلاغه از خود، از جنگهایی كه در معیت پیامبر (ص) داشته اند و از اندوهها و احوال تلخی كه بر ایشان گذشته، سخن گفته اند. یكی از آن موارد در خطبه ی شقشقیه است. این خطبه قاعدتا نباید خطبه ی عمومی باشد. بلكه می باید از بیانات نسبتا خصوصی ایشان در جمع پاره ای از دوستان محرم و نزدیك باشد. چرا كه آنچنان كه از تاریخ می دانیم، مشی و داب امیرالمومنین (ع) این نبوده است كه در ملا عام و در حضور عموم در باب خلافت و سیاست سخن آشكاری در مخالفت بگویند. ایشان در آن خطبه در بیان احوال خود می فرماید:

من كسی هستم كه سیل معارف از من فرو می ریزد و هیچ پرنده ای نمی تواند به آن قله ای برسد كه من بر آن جا دارم.

سپس توضیح می دهند كه:

وضعیتی كه پیش آمد مرا به تامل واداشت: آیا با دست بریده حمله كنم؟ یا با اندوهی عمیق بنشینم و صبر كنم؟ دیدم كه صبر كردن خردمندانه تر است. نشستم و صبر كردم. سخن نگفتم و اقدامی هم نكردم.